Քարին տակի հերոսամարտը՝ արցախյան տարեգրության հերոսական էջերից մեկը
Հունվարի 26-ին Արցախյան տարեգրության հերոսական էջերից մեկի` Քարին տակի հերոսամարտի 28-րդ տարեդարձն է: Հետադարձ հայացք ձգելով մեր անցած պատմությանը, տեսնում ենք, որ յուրաքանչյուր սերնդի բաժին ընկած ճակատագրում քիչ չեն եղել նրանց նետված մարտահրավերները: Մեր ժողովրդի բոլոր սերունդներին բաժին է հասել հայրենիքը պաշտպանելու ուրույն տեսակ: Պատմության դժբախտ բերումով Մեզ բաժին է հասել անբարիշտ հարևաններ և իր տան, օջախի պատիվը փրկելու համար հայը ստիպված է եղել զենք վերցնել: Այդպես էր նաև 28 տարի առաջ հունվարի 26-ին: Ազերիների որջի ու զինապահեստի վերածված բերդաքաղաքը գերության ու պատանդության վերջին ճիգերն էր անում, չհասկանալով, որ «այն ժողովուրդը, որ չի ուզում մեռնել, երբեք չի մեռնի»: Փրկության զորասեղանին էր դրված ամբողջ բնակչության կյանքը: Բոլորը` մեծից փոքր ոտքի ելան մեռնելու կամ հաղթելու համար: Եվ Պարսպասարի տակ ծվարած այս չքնաղ բնօրրանը պատվով կատարեց իր առջև դրված խնդիրը:Ճի´շտ է, ցավալի կորուստներով, սակայն ով գաղափարի հետ է մեռնում , մեռնում է որպես հատիկը ցորենի, իսկ հատիկի մահով նոր կյանքեր են ծնվում: Կոտորածներով ու մահերով հարուստ մեր կենսագրությունը չի ունեցել և չի ունենա վերջին վերջակետ : Քանզի հայն աղ ու հացով երդվելով ու այն սրբապղծելով, քնած սպային դանակահարելը հերոսություն համարելով, երեխա սպանելու գաղափարախոսությամբ, վիրավոր զինվորի գլուխը կտրելով ու երեխաններին ի ցույց դնելով չի´ դաստիարակվել ու չի´ դաստիարակվում: Հա´յը, այս հին աշխարհի հնագույն բնակիչը` քաջայր է և կռվի մեջ հետ չի մնացել ոչ մեկից, նա ուսել է շատ ծանր տառապանքներ, զրկվել իր պատմական հայրենիքից, բայց և հասկացել, որ հարևանին դուր գալու համար չպետք է հանդերձափոխվի նրա պես, այլ խոսի նրա իսկ լեզվով:
Արցախյան անկոտրում կամքի շնորհիվ մեր երկիրը հայրենիք դարձավ, իսկ հայրենիքը պահանջում է սեփական կյանքի նվիրում: Հայրենյաց պաշտպանի մասնագիտությունը, հայրենիքին ծառայելը, նրա խոնարհ ծառան ու հպարտ զինվորը լինելը գալիս է դարերի խորքից: Մեր պատմության անցյալ դարերը լի են քաջության օրինակներով, ներկված են նահատակների արյամբ: Դրանով չի սպառվել մեր արյունը և չի կորսվել քաջությունը մեր շարքերից: Դարեր շարունակ հայոց ազգն այդպես է ապրել` իր ինքնության համար պայքարելով, իր վաղվա համար այսօր մեռնելով :
Մեր անվտանգության երաշխիքը մեր բանակն է և սխալված չենք լինի, եթե ասենք,որ ԼՂՀ բանակաշինությունը հիմք դրվեց Կրկժանի կրակակետերի ոչնչացմամբ և Քարին տակի հերոսամարտով: Այսօր մեր բանակը ամուր կանգնած է մեր ժողովրդի անվտագության ապահովման, անկախ պետականության շինարարության դիրքերում: Ապրիլյան քառօրյա պատերազմը դրա փայլուն ապացույցն է և չնայած մենք կորցրինք մեր լավագույն տղաներին, սակայն չերկնչեցինք ու չերերացինք: Շատ թանկ արյուն հեղվեց ու հողն այս ավելի սրբագործվեց: Մենք հասկացանք ու հասկացրինք, որ մահից ավելի կյանքն է զորավոր և որ այս հողի վրա մենք ապրել ենք, կա´նք և պիտի լինենք ու դեռ շատանանք:
Փա´ռք մեր բանակին,
Փա´ռք մեր նահատակներին ,
Փա´ռք մեր ժողովրդին:
Եվ ես` լինելով երիտասարդ քարինտակցի ու հպարտանալով գյուղիս հերոսական հաղթանակով Արցախ աշխարհին մաղթում եմ խաղաղ երկինք և պատմության քառուղիներում ընդմիշտ վեհ կանգնելու տոկունություն:
Հերմինե Հովհաննիսյան