Գյումրին առաջին հայացքից․ վաղորդյան պտույտ քաղաքով

Մեդիա նախաձեռնությունների կենտրոնի ծրագրով շրջայց էինք կատարել մի քանի բնակավայրերով, վերջինը կանգառը Գյումրին էր։ Առաջին անգամ էի Գյումրիում։

Քաղաքը մեզ դիմավորեց անձրևոտ ու սառը եղանակով։ Ասում են` վերջին շրջանում անձրևներն ամենօրյա են։ Իսկ առավոտյան եղանակը շատ լավն էր՝ արև ու սառը օդ, այն, ինչ պակասում է Երևանում:

Առավոտյան շուտ արթնացա ու քանի որ ազատ ժամեր կային, որոշեցի շրջել Գյումրիով։ Վերցրի լուսանկարչական ապարատն ու դեպի հայտնի «Վառեմ-մարեմը» շարժվեցի։ Դա Գյումրիի միակ վայրն էր, որի մասին գիտեի։

Առավոտյան ժամը 6-ին դրսում միայն փողոց մաքրողներն էին: Այս առումով Ստեփանակերտին նմանեցրի, նաև մաքուր ու կոկիկ էր Գյումրին:

Շատ էին հանդիպում նաև փողոցային շներ, ամեն փողոցում մեկ-երկուսը կային, Ստեփանակերտում այսքան շատ չէին:

Հենց մեր հյուրատնից մի քիչ ներքև գտնվում էր Շիրակի առաջնորդարանը, իսկ առաջնորդարանի դիմաց՝ Սուրբ Յոթ վերք եկեղեցին։

Եկեղեցու մոտից լսում եմ ձայն՝ «Сфотографируй меня, меня зовут Вардан Ераносян» (Լուսանկարիր ինձ, իմ անունը Վարդան Երանոսյան է), նկարեցի ու հարցնում եմ, իսկ ինչո՞ւ եք ռուսերեն խոսում, ասում է՝ մտածեցի ձեզ ռուսերենը ավելի հոգեհարազատ է:

Կյանքումս առաջին անգամ ինձ ռուսի են նմանեցրել կամ էլ միգուցե լուսանկարչական ապարատով ռուսահայի, չգիտեմ:

Դեպի «Վառեմ-մարեմ» հայտնի շենքը տանող ճանապարհին մի փոքրիկ հրապարակ կա, իսկ կենտրոնում ՝ աշուղներ Ջիվանին ու Շերամն են՝ իրար հետ զրուցելիս:

Աշուղներից աջ Գյումրու տեխնոլոգիական կենտրոնն է, այս շենքում է 1920թ. փետրվար-մայիս ամիսներին գործել 1919թ․ Հայաստանի առաջին հանրապետության ժամանակ բացված Երևանի պետական համալսարանը:

Իմ տեսած Գյումրու ամեն շենք ու քանդակ պատմություն է, որը չի աղավաղվել անճաշակ բարձրահարկերով և անկանոն շինություններով:

Վերջապես հասա «Վառեմ-մարեմը»: Գյումրու ինձ հայտնի միակ վայրը կիսաքանդ ու անշուք վիճակում էր: Մոտակայքում կանգնած հարևան շենքի անվտանգության աշխատակից Գևորգը պատմում է շինության ու Գյումրու մյուս հայտնի շենքերի մասին:

Նա խորհուրդ է տալիս անպայման «սիրեմ գը» գրությունն էր տեսնել:

Իրոք, «սիրեմ գը» Գյումրին:

Տաթևիկ ԱՂԱՋԱՆՅԱՆ