Սիրահարվեց համազգեստին ու խոստացավ, որ մի թիզ հող չենք տա, ու այդպես էլ արեց
Մանկապարտեզից սկսած՝ Արթուրի հետ ընկերացած Վահե Սողոմոնյանի խոսքով՝ նրա հետ բոլորն էին ընկերական: Արթուրն ամենատխուրի հետ էլ այնքան կխոսի, մինչև նա կծիծաղի: «Չեմ էլ ուզում անցյալով խոսել նրա մասին, որովհետև ինքը կա ու կլինի: Ինքը մանկապարտեզից սկսած՝ ամենաաշխույժն էր, ամենաուրախը, ամենաակտիվը ու նույն ձևով էլ շարունակվել է նաև դպրոցական տարիների ընթացքում: Չնայած մինչև 9-րդ դասարանն ենք միասին սովորել, հետո ես տեղափոխվել եմ հումանիտար հոսքը, Արթուրը՝ ընդհանուր, բայց դա ընդհանրապես չի խանգարել, որ Արթուրի հետ շփումը պահենք: Նա մեր բոլոր առիթների մասնակիցն էր: Ինչ միջոցառում անեինք, Արթուրը հաստատ մեջն էր, անպայման պիտի խառնվեր ու պիտի իր մտածածով աներ, լինի քեֆ-ուրախություն, թե արշավ: Նա չէր կարողանում ձեռքերը ծալած նստել, ուզում էր անընդհատ մի բան անել»,- նշում է դպրոցական ընկերը:
Վահեն «Ասպետ» համույթում էր ծառայում և համույթի կազմում Ապրիլյանից հետո այցելում էին տարբեր դիրքեր՝ զինվորներին ոգևորելու: Այդպիսի այցելություններից մեկի ժամանակ լսում է, որ բանակի բարձրաստիճան զինվորականը պատմում է մի մարտունեցու հերոսությունների մասին. «Ես չէի իմանում, որ Արթուրենց դիրքն է: Որ ասացին մարտունեցի, մոտեցա՝ տեսնեմ ով է, և տեսա մեր Արթուրին: Գրկախառնվեցինք, հետո համերգ կազմակերպեցինք. Արթուրը ոգևորությամբ ծափ էր տալիս, մենք երգում էինք: Մեր «Վերջին զանգի» տեսագրությունը վերջերս նայում էի և նկատեցի, որ Արթուրը մեկ-մեկ մոտենում է բոլորին ու հրավիրում պարելու: Մենք այն ժամանակ դա չէինք նկատում, որովհետև նրան այդպիսին գիտեինք: Զգացողություն է, որ նորից կզանգի, իրար գլուխ կհավաքվենք, որ դասարանով տեղ գնանք»:
«Նա միշտ էլ շատ ճարպիկ էր, արագ կողմնորոշվող, բայց չէի պատկերացնում, որ միայնակ կարող է ամբողջ դիրքը պահել, ու դրան ավելացրած՝ «Յաշմա» հատուկ ջոկատայինների հետ կռվի մտնել, հետ շպրտել դրանց, դառնալ թուրքի սարսափը: Նա իսկապես թուրքի սարսափն էր թե՛ ապրիլյանի, թե 44-օրյա պատերազմի օրերին: Ինքը կարող էր բոլորին հանել դիրքից, բայց միայնակ մինչև վերջին փամփուշտը կռվել: Գնաց, սիրահարվեց համազգեստին ու խոստացավ, որ կյանքում մի թիզ հող չենք տա: Ու այդպես էլ արեց. ինքն իր անելիքն արեց»,- ասում է դասընկերը:
Վահեն Արթուրի հետ վերջին անգամ օգոստոսին է հանդիպել, խոսել են տարբեր թեմաներից: «Հարցրի՝ չե՞ս հոգնել այդ համազգեստից, ասաց՝ չէ, ես քեզ էլ եմ ստիպելու, որ հագնես: Այդպես էլ եղավ. մի քանի օր առաջ դիմում գրեցի, որ հակաօդային պաշտպանության ոլորտում ծառայեմ»,- նշում է Վահեն:
Սայաթ-Նովայի անվան երաժշտական քոլեջի «Ժողովրդական երգիչ» բաժնի շրջանավարտի կայացրած այդ որոշումը մի պատճառ ուներ՝ ամեն գնով պետք է պահել այն, ինչ կա, ու պիտի պայքարել ներկայումս Ադրբեջանի տիրապետության տակ գտնվող տարածքները հետ վերադարձնելու համար: Պետք է բանակը հզորացնել, պահել Մարտունին, մյուս հողերը, որոնց համար Արթուրի, Արսենի նման շատ տղաներ են զոհվել: