Սթափվե’ք պարոնայք…
Մինչ Հայաստանի Հանրապետությունում կենցաղայինից մինչեւ բարձր պաշտոնական շրջանակներ քննարկում են Մաքսային միությանը Հայաստանի Հանրապետության անդամակցության կամ դեպի Եվրոպա օրեցօր դժվարացող ճանապարհների հարցերը, Հայաստանում շարունակվում են կուտակվել արատավոր եւ կործանարար երեւույթները: Երեւույթներ, որոնք այնքան էլ ուղղակիորեն կապված չեն ՀՀ արտաքին քաղաքական կուրսի, այլեւ` անմիջապես Հայաստանում տիրող խաթարված եւ ոչ հուսադրող ներքին քաղաքականության հետ:
Հայաստանում այսօր, իրոք, իրադրությունը անհուսադրող է եւ մշուշոտ: Մեծ ծավալների հասնող արտագաղթի հիմնական պատճառը վաղվա օրվա նկատմամբ անորոշությունն է, անարդարության իշխումը, քաղաքացու` իր երկում տիրոջ կարգավիճակով ապրելու բացակայությունը:
Իրադրությունը փոխելու համար այլեւս ոչինչ են իշխանությունների տեսական բարեփոխումները, շինծու վիճակագրական թվերը, որոնք կապ չունեն երկրում տիրող իրական պատկերի հետ:
Մինչ գերատեսչությունների ղեկավարները խոսում են այս կամ այն ոլորտի <<առաջընթացներից>>, երկրում սպանվում, խոշտանգվում, թալանվում են մարդիկ, ընտանիքներ, ինչի համար, ինչպես տեսնում ենք, միայն պատասխան են տալիս նրանք, ովքեր չեն վայելում իշխանական վերնախավի հովանավորությունը: Ամենաթողության մթնոլորտը հղփացնում է հասարակության այն շերտին, որի անօրինականությունների դեմ տասնամյակներ շարունակ պայքարում են հատուկենտ ուժեր: Իսկ այդ նույն քաղաքական ուժերի, կամ պարզապես, անհատ անձանց` ՀՀ-ում պայծառ օրվա համար պայքարելու եւ ապրելու կամքն է արդեն կասկածի տակ դրված:
Ահավոր է, երբ երկիրը լքում է գիտակից հասարակությունը, հաճախ նաեւ` ունեւոր հատվածը: Երկու դեպքում էլ պակասում է հույսն ու հավատը` առ ինքնիշխան պետության:
Անցնող տարվա ընթացքում օլիգարխիկ եւ հանրապետական իշխանության կարկառուն ներկայացուցիչներին զոհ է գնացել առնվազն երկու ընտանիք` ՀՀ Զինված ուժերից: Կրքերի կարճաժամկետ բորբոքումից հետո ամեն ինչ <<իր տեղն է ընկել>>: ՀՀ հասարակության համար արդեն արտառոց ոչինչ չկա, երբ օլիգարխիայի ներկայացուցչի զավակը կամ մերձավորը կործանում է ՀՀ Զինված ուժերի ներկայացուցչի` մեր ազգային անվտանգության երաշխավորի ընտանիքը եւ մնում ըստ ամենայնի անպատիժ:
Պատերազմող երկրում, ինչպիսին մեր երկիրն է, անթույլատրելի է, երբ անվտանգության եւ ապահովության երաշխիք ու խորհրդանիշ բանակի ներկայացուցիչը հասարակական հողի վրա անարդարացիորեն պարտություն է կրում քրեաօլիգարխիկ համակարգի ներկայացուցչին: Սա, իրոք, մտահոգիչ է եւ վկայակոչում է այն, որ իշխանություն պահելն այսօր առավել է դասվում պետականության անվտանգության երաշխիք հանդիսացող բանակից:
Իշխանությունների ընկալմամբ` հնարավոր է օլիգարխիան է երկրի <<անվտանգության երաշխավորը>>, սակայն նման կացությունը խարխլում է պետականության հիմքերը, մաշում այն հիմնաքարը, որի վրա կառուցվում է մեր պետությունը:
Սա թող լինի ահազանգ` այս ընթացքը մեզ տանում է դեպի կործանում, մեզ մոտեցնում անթույլատրելի սահմանին: Սթափվեք պարոնայք…
<<Ապառաժ>>-ի խմբագրական