Խեղճ մեխակներ
Զոհված ազատամարտիկ, Աշանի ջոկատի հրամանատար Արմեն Ավագյանի ծննդյան 46-ամյակի հիշատակին:
Այսօր նրա Ծննդյան օրն է:
Մեխակների կարմիրը նրան թախիծով պարուրեց:Արդեն ո՞րերորդ անգամ էր գնում այդ մեխակները,ո՞րերորդ անգամ էր ծաղկավաճառը սև երիզով կապում ծաղիկներն ու տալուց առաջ ստուգում`զու՞յգ է տվել արդյոք, թե՞ չէ:
Ը՞րերորդ անգամ ծաղիկները նրա ձեռքերում դողում էին:
Ճանապարհին առաջին անգամ խորհեց մեխակների մասին.խեղճ մեխակներ,հիմա ո՞վ է իր սիրելիին մեխակներ նվիրում , մեխակների ՙՙդարն՚ անցել է,հիմա ճոխ ծաղկեփնջեր են նվիրում,իսկ մեխակները…մեխակները տխուր վախճան են ունենում:Երկար ժամանակ է,ինչ նրանց սպիտակով չեն կապում :Ո՞վ փոխեց նրանց ճակատագիրը,ո՞վ իրավունք ուներ…
Նա ձեռքով սրբեց շիրմաքարի փոշին,կարդաց հարազատ անուն-ազգանունը:Աշնանային լռության մեջ շուրթերն արտասանեցին.ՙՇնորհավոր ծնունդդ,քեզ համար մեխակներ եմ բերել…՚:Կարոտը խաղաց շուրթերին:Կարոտը քամու պես խլեց-տարավ բոլոր բառերը:Կարոտը խելագարվում էր:Կարոտը նրան տարավ դեպի մանկություն,որ երազ էր,կար ու չկար: Հստակ չհիշեց,թե քանի տարեկան էր, երբ մոր ձեռքին առաջին անգամ զույգ մեխակներ տեսավ,աչքերում` անորոշ մի բան. միայն հետո հասկացավ,որ այդ անորոշ մի բանը ցավն էր` կորստի ցավը: Իր հարցին,թե ում համար են մեխակները,մայրը շշնջաց.
-Հայրիկիդ համար են,այսօր նրա ծննդյան օրն է:
-Մենք նրա մոտ ենք գնու՞մ:
-Այո:
-Իսկ ինչու՞ նա մեզ մոտ չի գալիս:
-Մի օր կգա ,դու միայն չմոռանաս նրան սպասել:
-Իսկ նա ե՞րբ կգա:
-Երբ մեծանաս,մե~ծ ,սիրուն աղջիկ դառնաս,այդ ժամանակ կգա:
-Նա քեզ ծաղիկներ կբերի՞:
-Այո,շատ ծաղիկներ,շա~տ ծաղիկներ,-մոր ձայնը երերաց:
-Մեխակնե՞ր:
-Չէ,ավելի գեղեցիկ ծաղիկներ:
-Իսկ մեխակները գեղեցի՞կ չեն:
-Իհարկե,քաղցրիկս,իհարկե գեղեցիկ են:աշխարհի բոլոր ծաղիկները,ինչպես աշխարհի բոլոր մանուկները, գեղեցիկ են…
Մանկության այս հեքիաթը,որն այնքան էլ հեքիաթ չէր,մի պահ սահեց նրա աչքերով:Մանկության այս հեքիաթում անչափ շատ էին չար հերոսները: Պատերազմի գույներում խառնվել էին բարի ու չարի երանգները,միայն մեկ գույն էր գերիշխում, և այդ գույնը շատ էր նման շիրմաքարին խոնարհված մեխակների գույնին.դա պատերազմի գույնն էր:
Հիմա աղջիկը մե~ծ,սիրուն աղջիկ է,բայց էլ չի հարցնում մայրիկին,թե ե՞րբ կգա հայրիկը: Հիմա արդեն ինքն է զույգ մեխակներ տանում հայրիկին ու հավատում է,որ մի օր անպայման կգա…
…Մեխակները լուռ ու խոնարհ գրկել էին շիրմաքարը, և թվում էր`նրանք էլ արտասվում էին ցավից կամ էլ,ո՞վ գիտե, գու՞ցե իրենց դառը ճակատագիրն էին ողբում…
Արմենուհի